Nederland hoort ook bij de wereldreis.

Wat een bewogen maand is dit geweest.

Maar laat ik bij het begin beginnen.
Eind januari ben ik naar het zuiden vertrokken, blij dat ik uit de stad Colombo weg kon, gespannen voor alles dat me te wachten stond in het zuiden.

Gelukkig was de rit naar Galle niet zo ernstig als dat ik had dacht, het is namelijk zo dat je normaal vanaf Colombo 3uur in een oude bus zit voor dat je in Galle aankomt. Maar ik had een gelukje, ze hebben de eerste snelweg van het land aangelegd van Colombo naar Galle! Dus dat scheelde dik 2 uur en zo was ik met een uurtje al in het even warme zuiden. Naar de plek die door de tsunami, inmiddels dik 9jaar geleden, het ergst getroffen was. Nog steeds zie je overblijfselen van funderingen of halve huizen die destijds zijn getroffen en de armoede die er in dit land heerst maakt het straat beeld er niet veel beter op dan een jaar na de tsunami.

In Galle heb ik met behulp van ontzettend lieve mensen, een plekje kunnen vinden waar ik kon leren duiken en tevens ook een pizza hut gevonden waar ze graag mijn hulp wouden gebruiken. (blank hea..)
Al snel bleek dat het duiken niets voor mij is. Het onderwater leven kan nog zo mooi zijn, het feit dat ik last had van zeeziekte en totaal geen controle had onder water maakte dat ik gewoon vergat naar al het moois te kijken. (behalve de schildpad dan, die was te groot om te missen!) Dus heb ik de keuze gemaakt om niet zoveel geld uit te geven aan iets waar ik bijna met tegenzin aan begon.
De pizza hut was een betere plek voor mij, en naast dat ook hier de mensen hun ogen niet in hun zak hadden, heb ik enorm veel plezier beleefd aan het vrijwilligerswerk dat ik daar deed. Ontzettend leuke collega’s gehad en lekkere pizza’s gemaakt (en natuurlijk geproefd). Wat ik wel moet zeggen is dat het werken hier wel iets anders gaat dan in Nederland. Ik begon om 9.00uur en mijn werkdag zat er op om 19.00uur. Waarin je 1 pauze van een halfuurtje hebt om je lunchpakketje (rijst natuurlijk) op te eten en eventueel te douche. Ja, als je de hele dag loopt te zweten in 35graden ben je blij als tussendoor even een douche kan nemen op het werk. Verder sta je van de 10uur die je werkt op een dag. Zo’n 3 tot 5 uur te kijken naar andere die aan het werk zijn. Het is namelijk zo dat er 15 mensen in de keuken werken ongeacht hoe druk het is. Op de meeste dagen is er genoeg te doen voor zo’n 6 of 7 mensen en de overige 8 staan dan gewoon toe te kijken. Iets waar ik me in het begin ontzettend aan geërgerd heb. Op een gegeven moment ben ik maar dozen gaan vouwen of het gebouw gaan schoonmaken om maar iets te doen. Maar ondanks dat was het een enorm mooie ervaring!

Het enige meisje wat ook in de pizzahut werkte, was tevens mijn kamergenoot, Shanika. Een super leuke meid van 24, waarmee ik met handen en voeten, singalees en engels mee kon communiceren. Ik kon gratis slapen in het boarder house. Waar er een kamer werd leeggehaald voor mij en Shanika. In het boarder house sliepen alle personeelsleden want de meesten komen van kleine dorpjes 2 uur verder op. Ik wou graag tussen de bevolking leven en dat heb ik dan ook echt gedaan. De kamer bestond uit niets meer dan een bed verder was er geen keuken en was de badkamer nou ja, niet echt hygiënisch. Dat bewees de huiskakkerlak en de rat die uit het doucheputje omhoog kwam maar weer. Armoede was wel het goede woord voor dit huis. Maar met een aantal zelfgekochte spulletjes, zoals een klamboe, spiegel en ventilator, was onze kamer al snel de mooiste in het huis. (zie foto)
De beste beschrijving is dat de middelklasse in Sri Lanka, waar ook al mijn collega’s in horen, in Nederland gewoon gezien wordt als pure armoede. Zo verdiende mijn collega’s 70roepie per uur (34cent). En dan zul je denken, dan was het leven ook heel goedkoop, maar dat viel vies tegen. Zo betaalde je voor 1 pizza al snel 400 a 500 roepies. Of te wijl je moest gewoon zo’n 6uur werken wil je een pizza kunnen eten.
Omdat het duiken weg viel en ik naast het werken eigenlijk niets kon doen vanwege de veiligheid als meid alleen zijnde. Heb ik vele dagen gewerkt. Daarnaast wel een beetje proberen meer te zien dan de pizzahut, maar echt het rondreizen wat ik van plan was is niet gelukt. Op mijn vrije dagen ging ik meestal even naar Galle Fort. Een door Nederlanders gemaakte dorp, het nadeel daarvan was dat je ook Nederlandse prijzen moest betalen. Verder ook wel zonsondergangen bekeken en een beetje met de tuc tuc man rondjes gereden door de stad.

Dit alles maakte dat ik het na een dikke maand eigenlijk niet meer zo naar mijn zin had in het zuiden. Dus ben ik op zoek gegaan naar nieuw vrijwilligers werk, in een school bijvoorbeeld. Maar het weekend voor dat ik op de school zou gaan beginnen kwam mama met het slechte nieuws. Opa was terminaal verklaard. En toen ging het allemaal ontzettend snel. Zaterdagavond een vliegticket geboekt, zondag terug naar Kandy afgereisd om mijn spullen die ik daar had laten liggen op te halen, maandag naar Nederland gevlogen, dinsdag en de rest van de week bij opa aan bed gezeten, en zaterdag overleed opa. Ik ben blij dat ik terug ben gegaan, ik heb de dinsdag dat ik terug kwam nog even echt goed contact gehad met opa. En we hebben een ontzettend mooi afscheid van hem genomen. Een heel erge hectische 3weken gehad, met hele mooie maar ook lekkere jank momenten.

En nu zit ik weer in Sri Lanka, samen met mama. We hebben de afgelopen 5 dagen hier ontzettend genoten en echt het toeristje uitgehangen. Ik heb mama natuurlijk meegenomen naar mijn stekkie in het zuiden, we zijn naar een tsunami museum geweest wat erg aangrijpend was en we hebben olifantjes gewassen. Over een uurtje gaan we naar het vliegveld. Om straks te vliegen naar de Malediven waar we nog een heerlijke 10dagen ultiem gaan genieten van de witte stranden en blauwe zee. En als verrassing, komt papa ook over morgen!

Kortom, een goed einde van deze maand. En dan 31maart land ik in Sydney, Australië. Het 4de land op mijn lijstje. En eigenlijk had ik er 5, dus zou het de op 1 na laatste zijn geweest, maar ik denk dat ik Nieuw Zeeland nog even tussendoor snoep. Omdat ik dat heel graag wil, staat de datum dat ik terug kom een beetje op losse schroeven. Ik zit er namelijk aan te denken dat ik er nog een maandje of 2, 3 aan vast plak. Maar we zullen eerst maar is zien hoe en of Australië bevalt.

Eerst zeg ik vanavond Sri Lanka vaarwel, of misschien wel tot ziens. Maar als het een tot ziens wordt, gaat het er niet weer 1 zijn in mijn eentje. Want Sri Lanka is een onwijs mooi land, met een prachtige natuur en geweldige mensen. Maar niet voor een meid alleen. Ik ben daardoor zo geremd in wat ik wou doen, dat ik Sri Lanka lang niet zo geweldig heb ervaren als het eigenlijk zou kunnen.

Zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte, er is nog zoveel meer te vertellen, maar dat is persoonlijk en met de vele foto’s veel leuker. Dus dat houden jullie goed!

x